Według opisów żuli surowe końskie mięso, skórę własnych butów lub głodu zjadali się nawzajem. Gdy schwytali ich Kozacy albo miejscowi chłopi, kończyli żywot nabici na pal, ugotowani we wrzątku, poćwiartowani lub zakopani żywcem w lesie. Taki spotkał los napoleońskie oddziały wracających spod Moskwy, jeszcze niedawno tak buńczuczne i waleczne. W tym 100 tysięcy Polaków. „ 29 października stanęło wojska pod Możajskiem. Mróz chwycił nagle i bez jakiegokolwiek wstępu doszedł od razu do 15 stopni Réaumura [w przybliżeniu minus 19 stopni Celsjusza]. Wojsko cierpiało z braku żywności, a odzież żołnierza, zastosowana do łagodnego klimatu, nic nie znaczyła w kraju pod strefą tak na wschód posuniętą Nigdy nie wyjdzie mi z pamięci widok owych nieszczęśliwych żołnierzy, przed kilku tygodniami jeszcze pełnych zapału i energii. (…) Otóż wlokło się kilkanaście tysięcy takich istot nieszczęśliwych, przemarzniętych i zgłodniałych. Gdzie końskie ścierwo leżało, tam się rzucało kilkadziesiąt nieszczęśliwych, rozrzynali obrzydliwą strawę na kawałki i pożerali surową. „ – tak opisywał paniczny odwrót jeden z adiutantów Napolena, kapitan Franciszek Gajewski.